Fort Genueński w Tabarce
Fort Genueński w Tabarce ponownie otworzył swoje bramy dla publiczności w Dzień Niepodległości w 2016 roku, po 30-letnim zamknięciu, dzięki inicjatywie Stowarzyszenia Historii i Zabytków Tabarki (AHMT).
Bogactwo naturalne i potencjał handlowy Tabarki przyciągnęły zazdrość wielu osadników. Pierwsze fortyfikacje przylądka tworzą pierwsze grodzisko, a następnie Hiszpanie, pokonując osmańskich korsarzy, założyli tu presidio dla połowu korali.
W 1542 roku bardzo potężna rodzina genueńskich bankierów, Lomellini, objęła dowództwo nad fortem za zgodą króla Sycylii, przedstawiciela Karola V. Była to rekompensata za długi wojenne, które Hiszpanie zaciągnęli, a także nagroda za schwytanie Draguta, słynnego korsarza i prawej ręki Kheirredina Barbarossy, schwytanego przez Genueńczyków u wybrzeży Korsyki.
Pod licznymi przepisami administracyjnymi wyspa została zorganizowana wokół władzy Lomellinów i Kościoła. Stopniowo, aby stawić czoła licznym zagrożeniom, które zagrażały dobrobytowi wyspy, fortyfikacje nadal się wznosiły: fort stał się tym, czym jest dzisiaj, skałą, na której wszystkie próby ataku zakończyły się niepowodzeniem.
Genueńczycy próbowali następnie przekazać swoją twierdzę Francuzom, nie informując jednak Beja z Tunisu.
Rozgniewany Bey wysłał swoją flotę do ataku na wyspę. Ale to podstępem jego siostrzeniec zmusił wyspę do kapitulacji: zaprosił wszystkich dostojników na pokład, a następnie wrzucił ich do galer i splądrował skałę. Jest rok 1742 i to koniec genueńskiej twierdzy.
Ali Pasza utrzymał kontrolę nad rybołówstwem i handlem koralami do 1781 roku, kiedy Francuzi założyli tutaj Królewską Kompanię Afrykańską. Podczas protektoratu Francuzi osiedlili się poza murami fortu i zbudowali miasto w stylu europejskim, Tabarkę, jaką znamy dzisiaj. Podczas II wojny światowej wolne wojska francuskie używały fortu jako bazy, zamykając morskie połączenie między Tunezją a Algierią.
Fort Tabarka na zdjęciach
