Stanowisko archeologiczne Neapolis to tunezyjskie stanowisko archeologiczne położone na wybrzeżu, dwa kilometry na południowy zachód od centrum miasta Nabeul.

Neapolis jest uważane za jedno z nielicznych miast Maghrebu noszących grecką nazwę: jest ono ponadto cytowane już w V wieku p.n.e. J.C. w tekstach Tukidydesa. Jest to także najstarsze miasto cytowane po Kartaginie i te same teksty potwierdzają jego znaczenie w okresie punickim, przed jego zniszczeniem przez Lucjusza Kalpurniusza Piso w 148 rpne. J.C.

Pod rządami Cezara lub Augusta miasto zostaje podniesione do rangi kolonii. Aż do V wieku niektóre inskrypcje nadal świadczą o dobrobycie gospodarczym. Najnowsze dane o mieście dotyczą zaświadczeń biskupich do roku 646.

Ten dobrobyt gospodarczy opierał się głównie na produkcji bardzo cenionej przez Rzymian przyprawy robionej z ryb – garum. Miasto szczególnie ucierpiało na skutek silnego trzęsienia ziemi, które w lipcu 365 r. spowodowało falę przypływową, która zatopiła całą część miasta, a którego pozostałości (około dwudziestu hektarów) odkryła w 2017 r. włoska misja archeologiczna. -Tunezyjczyk.

Dopiero w XII wieku Al Idrissi wspomniał o istnieniu „starego Nabeul” obróconego w ruinę kilka kilometrów od nowego miasta.

Podczas swojej podróży do regencji Tunisu Victor Guérin zauważył kilka napisów na cokołach, w tym Col(oniae) Iul(iae) Neap(olis). Pierwsze wykopaliska przeprowadzone w 1965 roku odsłoniły kompleks przemysłowy z czasów rzymskich, w którym wytwarzano garum, a także dzielnicę mieszkalną z domami wyłożonymi wspaniałymi mozaikami, z których część zachowała się na miejscu, a inne wystawiono w muzeum Nabeul.

W latach 1996–2002 Narodowy Instytut Dziedzictwa oraz Agencja Umacniania Dziedzictwa i Promocji Kultury realizowały program ulepszenia terenu: obejmował on przywrócenie układu ścian, pokrycie portyków krużganków solnisk, naprawę wybrukowanie decumanus, a także otwarcie nowego pomieszczenia w muzeum Nabeula poświęconego temu miejscu.