Park Narodowy Ichkeul znajduje się na równinie Mateur, 75 km na północ od Tunisu. Jest częścią gubernatorstwa Bizerta.

Zajmujący powierzchnię 12 600 ha park składa się z trzech jednostek krajobrazowych: jeziora o średniej powierzchni 8500 ha, otaczających go bagien o powierzchni 2737 ha i wreszcie Dżabalu, masywu wapiennego o wysokości 511 m, który góruje nad nim od południa.
Park Narodowy Ichkeul został utworzony 18 grudnia 1980 r.
Jezioro Ichkeul i bagna są od dawna uznawane (wraz z Donaną w Hiszpanii, Camargue we Francji i El Kala w Algierii) za jedne z czterech głównych terenów podmokłych w zachodniej części basenu Morza Śródziemnego.
Jest to jedno z niewielu miejsc na świecie zarejestrowanych na trzech międzynarodowych konwencjach:

Wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1979 r.:

Ostatnie duże jezioro słodkowodne w Afryce Północnej, Park Narodowy Ichkeul, zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1979 r. jako ważne zimowisko dla setek tysięcy zachodniopalearktycznych ptaków wodnych

Rezerwaty biosfery UNESCO w 1977 r.:

Obecność rdzennej ludności w samym parku, a także działalność człowieka związana z ochroną zasobów naturalnych, uzasadniały już wpisanie go na listę rezerwatów biosfery UNESCO w 1977 r.

Konwencja RAMSAR z 1980 r.:

Uznaje jezioro Ichkeul i bagna za mokradła o międzynarodowym znaczeniu jako zimowisko dla tysięcy ptaków wodnych, z których niektóre są zagrożone.

Park Narodowy Ichkeul znajduje się w subwilgotnych stadiach bioklimatycznych z łagodnymi zimami. Cały basen Ichkeul ma dość jednorodny klimat typu śródziemnomorskiego, na który wpływają dominujące północno-zachodnie wiatry przynoszące deszcz, co czyni go jednym z najbardziej wilgotnych północnych obszarów przybrzeżnych Tunezji.

Park Ichkeul:

Różnorodność i oryginalność biotopów sprawiają, że Park Narodowy Ichkeul ma wyjątkowe bogactwo dzikiej fauny i flory. Dzięki temu udało nam się zidentyfikować około 230 gatunków zwierząt i ponad 500 gatunków roślin.

Jezioro Ichkeul:

Jezioro Ichkeul jest wtórną laguną zasilaną słodką wodą z obszaru zlewni z wysoce rozwiniętą siecią hydrograficzną obejmującą obszar 2080 km2 i połączoną z morzem przez Jezioro Bizerta przez wadi Tinja (długi naturalny kanał o długości 5 km).

Dżabal Ichkeul:

Dżabal Ichkeul to niezwykłe miejsce krajobrazowe. Jest to wapienny punkt 511 metrów nad poziomem morza, z którego można podziwiać rozległą panoramę jeziora i bagien.

Roślinność Dżabal składa się głównie z śródziemnomorskiej makii leśnej składającej się z oliwnika, chleba świętojańskiego, lentyszka, jałowca fenickiego, filarowego, kalikotomowego, kaparowego…

U podnóża źródła Dżabal Ichkeul znajdują się gorące źródła termalne (42°C), które słyną ze swoich właściwości leczniczych.
Na północno-wschodnim krańcu Dżabal znajduje się ekomuzeum, w którym można zwiedzić stałą wystawę przybliżającą ekologiczne znaczenie parku.

W pobliżu wejścia do parku zbudowano ośrodek recepcyjny, w celach szkoleniowych i badawczych, wyposażony w laboratorium, salę konferencyjną i bibliotekę.

Ptaki i zwierzęta w Ichkeur:

Ichkeul stanowi miejsce schronienia dla ptaków pochodzenia nordyckiego, które przybywają tam na zimę, natomiast dla gatunków śródziemnomorskich stanowi miejsce rozrodu. Ale jest również, jesienią i wiosną, niezbędnym przystankiem dla ptaków wędrownych odbywających długą podróż między Eurazją a Afryką Subsaharyjską. Każdej zimy Park Narodowy Ichkeul wita dziesiątki tysięcy ptaków wodnych (od 200 do 250 000 ptaków). Ta populacja zimujących ptaków wodnych reprezentowana jest przez czernice, łyski, gwiżdżące kaczki, ale także inne gatunki, takie jak płaskonosy, cyraneczki zimowe i rożeńce…

Jezioro i bagna są domem dla wielu innych gatunków zimujących ptaków, takich jak czapla siwa, czapla biała, warzęcha, brodźce…

W Dżabalu żyją również niektóre gatunki zimujące, takie jak jaskółka skalna, czarnogłowa, które ocierają się o gatunki osiadłe, takie jak Rubiette de Moussier, oraz niektóre ptaki drapieżne, w tym orzeł Bonelliego…

Park Narodowy Ichkeul jest często odwiedzany przez turystów tunezyjskich i zagranicznych, których liczba waha się od 30 000 do 60 000 odwiedzających rocznie. To głównie tunezyjscy turyści przyjeżdżają do parku (strona Jebel) wiosną, aby urządzić piknik, a także uczniowie, studenci i uczniowie, nie wspominając o badaczach. Obcokrajowcy przyjeżdżają do parku, aby zobaczyć miejsce o międzynarodowym znaczeniu, dla jego piękna lub dla obserwacji, zwłaszcza awifauny. Stowarzyszenia i miłośnicy przyrody organizują wędrówki i wycieczki z przewodnikiem.